Sen yoksun...
Radyoda hep aynı şarkı çaldı—
ama ne zaman dinlesem,
sözleri seninle tartışıyor gibiydi.
Ben,
mutfağın köşesine oturdum.
Biliyorsun ya, orası senin en çok güldüğün yerdir.
Kahvaltı edermiş gibi yaptım,
yumurtaya tuz değil,
yalnızlık serptim.
Kapıdan çıkarken unuttuğun hırkanı,
bir gün geri dönersin diye yıkamadım.
Kokusunda sen varsın diye değil,
giderken bıraktığın o cümle hâlâ içinde yankılanıyor diye.
Ben seni—
çamaşır ipine asılı umutlar gibi sevdim.
Rüzgâr esse de,
kopmasın istedim.
Ama sen,
rüzgârı seçtin.
Ben ipte kaldım,
kuruyamadım.
Yorumlar
Kalan Karakter: