Sen gidince...
Çay demli kalıyor mesela.
İki kişilik alışkanlıklar,
tek kişilik yalnızlıklara bölünüyor.
Perdeler bile rüzgârla dans etmiyor artık,
senin gibi kıvrılmıyor köşelere...
Üstelik ben,
yastıkla kavga etmeye başladım uykularda.
Eskiden aşk,
film gibi gelirdi bana.
Şimdi jeneriği geçtim,
reklam arası bile olmuyor sensizlikte.
Sen yokken…
Şiir bile beni terk etti.
Kalemin ucu kırık,
defter sayfaları dargın.
Ama yine de...
Bir umut saklıyorum en derin cebimde,
belki bir gün
gökyüzü senin göz rengini giyer diye.
Yorumlar
Kalan Karakter: