Kırım'da Bir Halkın Silinme Girişimi: 18 Mayıs 1944

Bir millet düşünün…
Kendi toprağında bin yıl boyunca iz bırakmış, medeniyet inşa etmiş, kültür üretmiş, camiler, medreseler, hanlar yapmış…
Sonra bir sabah vakti, birkaç saat içinde yurdundan sürülüyor. Yaşlısı, kadını, çocuğu, hastası – yük vagonlarına bindirilip vatanlarından koparılıyor.
Sürgün değil bu…
Bu açıkça bir soykırımdır.

18 Mayıs 1944…
Tarihin kara sayfalarından biri.
Sovyetler Birliği’nin lideri Stalin’in emriyle Kırım Tatarları, Almanlarla iş birliği yapmakla suçlandı ve tüm bir halk kolektif cezaya çarptırıldı. Suçsuzdu çoğu. Savunma hakkı yoktu. Mahkeme yoktu. Yargılayan yoktu.
Ama ceza vardı: Toplu sürgün.

O gün 180 binden fazla Kırım Tatarı birkaç saat içinde evlerinden alındı.
Hayvan taşınan yük trenlerine tıkıldılar. Aç, susuz, havasız…
Yüzlercesi yolda hayatını kaybetti.
Gittikleri Orta Asya çöllerinde binlercesi salgınlardan, açlıktan, umutsuzluktan öldü.
Bir halk sadece coğrafyadan değil, hayattan silinmek istendi.

Ama bir şeyi unuttular:
Kırım Tatarları unutmadı.
Sürgünü unutmadı.
Adaletsizliği unutmadı.
Evlatlarına bu acıyı, bu haksızlığı anlatmayı sürdürdü.
Ve kimliklerini, dillerini, geleneklerini unutmadı.

Sovyetler çöktü, yıllar geçti ama adalet hâlâ eksik.
Kırım hâlâ işgal altında.
Kırım Tatarları hâlâ baskı altında.
18 Mayıs sadece geçmişin matem günü değil; aynı zamanda direnişin, hatırlamanın ve adalet istemenin günüdür.

Bu topraklarda yaşayan herkes bilmeli ki,
bir halkın hafızası silinemez,
bir kimlik yok edilemez,
bir millet asla tamamen susturulamaz.

Bugün Kırım Tatar halkına bir sözümüz olmalı:
Unutmadık. Unutturmayacağız.

---

Dua ile...

Rabbim, 1944’te sürgünde hayatını kaybeden Kırım Tatarı şehitlerimize rahmet eylesin.
Geride kalanlara sabır, vatanlarına dönenlere güç, hak arayanlara adalet nasip eylesin.

Rafet Ulutürk