Köpek Sadakati, İnsan Nankörlüğü

 

Bir kral varmış, öyle zalim ki, sarayının arkasında açlıktan kudurmuş on köpek besliyormuş. Gözüne batan, yanlışa düşen her kim olursa, bu canavarlara atar, infaz ettirirmiş. Korku düzeniyle hükmetmiş yıllarca.

 

Günün birinde, tam 30 yıl ona sadakatle hizmet eden en güvenilir hizmetkârı, küçücük bir hatası nedeniyle kralın gazabına uğrar. “Yarın seni köpeklere atacağım,” der kral. Hizmetkâr yalvarmaz, isyan etmez. Yalnızca 10 gün ister. “Beni köpeklerin yanına gönderin, onlara ben bakayım,” der.

 

Kral merakla kabul eder. On gün boyunca adam, o canavar denilen köpeklerle ilgilenir. Yıkar, tarar, doyurur. Onlara yalnızca ekmek değil, merhamet ve sevgi sunar.

 

Ve o gün gelir çatar. Adam bağlanır ve köpeklerin önüne atılır. Herkes kıyameti beklerken, o on vahşi köpek adamın yanına sokulup başlarını eğmeye, kuyruk sallamaya başlar. Bir zamanlar dişlerini gösteren yaratıklar, şimdi sadakat ve minnetle onu selamlar.

 

Kral şaşkınlıkla sorar: “Ne yaptın sen bunlara?!”

 

Adamın cevabı ibretliktir: “Sadece 10 gün hizmet ettim ve sadakat gördüm. Size 30 yıl hizmet ettim, ama bir hatada gözden çıkardınız.”

 

Hayat bazen bize hayvanların insanlardan daha insaflı, daha vefalı olduğunu gösterir. Bir köpeğe bir dilim ekmek verirsin, seni unutmaz. Ama insana kırk iyilik yapar, birini eksik edersen, seni yok sayar.

 

Toplumun çürümüşlüğü, dostlukların çıkar üzerine kurulmasıyla başladı. Sadakat, artık bir roman

 ismi. Vefa, nostaljik bir şarkı. İnsan, kendini büyük sanırken, çoğu zaman bir köpeğin kalbi kadar temiz olamıyor.

 

Belki de bu çağda asalet, mevkiyle değil, yürekle ölçülmelidir. Ve belki de en derin dersi, bir köpek verir:

"Sadakat, karşılıksız sevgidir. İnsanı insan yapan da, budur aslında."

Bu öykü size ne düşündürdü?

 

Strateji Uzmanı 

Gazeteci Yazar 

Gökalp Şentürk